Okulda çocuğun başarılı veya başarısız olmasının en önemli nedenlerinden biri ailenin tutum ve davranışıdır. Öğrencinin yapabileceğinden fazlasını beklemek öğrenciyi başarısız kılmaktadır.
Ailenin beklentilerinin yüksek olması çocukta kaygı yaratmaktadır. Kaygıya kapılan çocuk kendine olan güvenini kaybetmekte, başarılı olamama korkusu geliştirmektedir.
Çocuktan yeteneklerinin üzerinde başarı beklemek; çocuğun algılamasına göre, onun kişilik değerlerini başarıyla değerlendirilmesi anlamını taşımaktadır ki bu tutum, onun kaygılarını daha da artmasına ve okul başarısının düşmesine neden olmaktadır.
Anne-Baba çocuğu, ağabeyi, kardeşi, yaşıtı ve başarılı olan arkadaşlarıyla kıyaslamamalıdır. Böyle bir karşılaştırma sonucunda üzüntüye kapılan çocuk okulda mücadeleyi bırakabilir.
Çocuk başkalarıyla değil; dünü, bugünü arasındaki olumlu gelişmeleri görebilmek ve kendisiyle kıyaslayarak, gelişim düzeyini çocuğa hissettirebilmektir.
Anne-Baba çocuk kendileriyle konuşurken onu sonuna kadar dinlemelidir. Çocuk kendileriyle konuşurken onu dinlermiş gibi görünmek veya ikaz etmek, öneride bulunmak, kendi fikirlerini ön plana çıkarmak gibi davranışta bulunduklarında, çocuk bu tutumu fark ederek ya susar ya da küserek içine kapanır ve sonucunda anne- baba ve çocuk arasında iletişim kopukluğu olabilir.
Çocuğun bir sorununu dile getirmesi esnasında , işlerimizi bir süre erteleyerek onu sessizce dinlemeli, çocuğun olaydan dolayı yaşamış olabileceği duyguları onunla birlikte paylaşması gerekmektedir.
Ailelerin, çocuğa sürekli ders çalışması için baskı yapması yerin, ona zamanı iyi kullanmasını ve görev bilinci ve sorumluluk duygusunu öğretmesi daha yararlı olacaktırÇocuğun, sosyal faaliyetlere zaman ayırması(resim, müzik, spor vb) başarısını arttıracaktır. Çok çalışmak yerine etkili ve verimli çalışmak yöntemlerini kazandırmak çocuğun sosyal- psikolojik gelişimine de katkı sağlayacaktır.
Anne-Baba, çocuğun arkadaş seçimine ve arkadaşlarıyla olan ilişkilerine sıklıkla müdahale etmemeli, doğru seçim yapabilmesi için ona rehberlik etmelidir. Arkadaş ilişkilerinde çocuğa baskı yapılması, onun anne ve babaya karşı tavır takınmasına onlardan uzaklaşmasına neden olabilmektedir.
Baskıcı, otoriter ve eleştirici tutumla karşılaşan çocuk kendine olan güvenini yitirir. Suçlayan , eleştiren, cezalandıran anne- baba çocuğun kişiliğine hiçe sayan bir tutum içerisindedir. Böyle ortamlarda büyüyen çocuklarda, genellikle isyankar davranış ve aşağılık duygusu gelişebilir ve ileriki yaşlarda başkaları tarafından yönetilmeye elverişli kişilik yapısı oluşturabilirler.
